Terk edilmek insanın işinden
kovulmasına çok benziyor. Artık ne söylersen söyle, ne yaparsan yap kapı
dışarıdasın işte, bitti, geri dönmen bir mucize, ister debelen, ister bağır,
çağır ya da çok asil bir şekilde başın dik ayrıl, pek fark etmiyor, kapının
dışındasın artık. Bütün emeklerin, yaşananlar, hepsi uçup gidiyor, masan, sandalyen, eşyaların, yaptıkların, senin sözün geçmiyor artık, karışamıyorsun, bir şeye müdahale edemiyorsun, dışarıdasın, orada başka bir yaşam sürüyor, sensiz. Konuşmamak için kendini tutuyorsun, zorluyorsun, ama konuşsan da ancak komik duruma düşersin herhalde. Artık dışarıda yediğin iş yemekleri ya da stresli kavgalar da yok. Yapayalnız ve bir boşlukta kalıyorsun; ama hayat devam ediyor. İş arama süreci çok daha başka bir sıkıntılı süreci kendinde getiriyor. Başvurular, mülakatlar, denemeler ve yanılmalarla geçiyor bu sancılı süreç ve hayat devam ediyor. Bazen o kapının da önünden geçiyorsun ya da aklına düşüyor, işsizsin ve de yalnız! Bir de çevrendeki insanların sana bakışı değişiyor sanki, toplum dışı yaratık oluyorsun birden ve uzak duruyorsun onlardan. Kimsenin vazgeçilmez olduğunu biliyorsun ama yine de vazgeçilmek ruhunu yaralıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder